Omhuizing ovens



De omhuizing van de oven bestaat uit de beplating aan de buitenzijde en de isolatie aan de binnenzijde. Dit wordt ook wel de mantel van de oven genoemd. Eenmaal ingebouwd in de ombouwkast is alleen het front met het schakelpaneel en deur nog zichtbaar.

In de meest primitieve vorm werd met hout (takkenbossen) in de binnenruimte van de oven een vuur gestookt. De vrijkomende warmte werd opgeslagen (accumulatie) in de wanden, de bodem en het dak die vaak bestond uit klei of een ander vuurvast materiaal. Nadat het vuur was uitgebrand en de asresten verwijderd werd het deeg in de oven geschoven en kon het bakken beginnen. De warmte die van de wanden e.d. afkwam was voldoende om het gaar te laten worden.

Klei of vuurvaste stenen van chamotte werden in het industriële tijdperk gietijzer, hout en takkenbossen werd turf of kolen.Midden 19e eeuw werden cokes gemaakt door steenkool te distilleren. Hierbij kwam gas vrij en in een mengvorm met watergas ontstond stadsgas. Dit was de 1e schone geen stofveroorzakende energiebron. Er waren echter nog altijd zware constructies nodig om voldoende accumulatie te ontwikkelen.

Pas begin 1900 waren lichtere constructie mogelijk mede door de opkomst van elektra. De warmteafgifte van gas en elektrische spiralen is veel intenser en directer. Daarentegen is het accumulerend vermogen lager en hierdoor worden andere eisen gesteld aan de opbouw van een oven. Bij gas wordt de warmtebron onder in de oven geplaatst. Bij elektra nemen de spiralen weinig plaats in en waren bij de eerste uitvoeringen zelfs zichtbaar. Eén boven in de oven en een onder in de oven waarbij ter beschermingeen extra plaatboven het spiraal aangebracht werd die diende als bodemplaat.

Een echte doorbraak die leidde tot de elektrische inbouwoven zo we die nu kennen is de verbeterde emailletechniek. Hierdoor kaner metdunne staalplaatgeconstrueerd worden waarbijhet corpus: de doos met één open zijdetoch een stijf geheel is.

Ovenmantel met front en geopende (klep)deur

Primitieve oven